لگن‌سنجی فرآیند اندازه‌گیری لگن زنان است. این روش به صورت تئوری می‌تواند عدم تناسب سفالو لگنی را شناسایی کند، یعنی زمانی که ظرفیت لگن برای عبور جنین از کانال زایمانی کافی نیست. با این حال، شواهد بالینی نشان می‌دهند که همه زنان باردار باید بدون توجه به نتایج لگن‌سنجی اجازه تجربه زایمان طبیعی را داشته باشند.
گرچه لگن‌سنجی نظری به شناسایی عدم تناسب سفالو لگنی می‌پردازد، باید در نظر داشت که لگن زنان قبل از زایمان اغلب با کمک هورمون‌ها شل می‌شود.
بر اساس یک بررسی کاکرین در سال۲۰۱۷، شواهد کافی برای اثبات سودمندی و ایمنی استفاده از اشعه ایکس در لگن‌سنجی هنگام موقعیت سفالیک نوزاد موجود نیست. همچنین، بررسی دیگری در سال ۲۰۰۳ مشخص کرد که لگن‌سنجی تأثیری در مدیریت زایمان زنان باردار ندارد و توصیه می‌کند که تمام زنان باردار باید بدون توجه به نتایج لگن‌سنجی اجازه زایمان طبیعی را داشته باشند.
لگن‌سنجی به صورت بالینی به ارزیابی لگن با معاینه‌ی بالینی می‌پردازد و می‌تواند با رادیوگرافی یا ام‌آر‌آی نیز انجام شود. در مامایی سنتی، ارزیابی دقیق لگن نقشی اساسی در تصمیم‌گیری برای روش مناسب زایمان داشته است. زنانی که لگن کوچک‌تری داشتند، معمولا برای عمل سزارین انتخاب می‌شدند.
در سنت مامایی، چهار نوع اصلی لگن شناسایی شده است:
- ژینکوئید: دارای شکل ایده‌آل با ورودی گرد یا کمی بیضی.
- اندروئید: با ورودی مثلثی و خارهای ایسکیال برجسته و قوس شرمگاهی تیزتر.
- آنتروپوئید: دارای قطر عرضی کمتر از قطر قدامی خلفی
- پلاتی‌پلوید: ورودی مسطح با قطر کوتاه‌تر.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.